Merhaba ben Ender Yıldırım,
Mühendis ders notlarımın kurucusu ve tek yazarıyım.
20 temmuz 1991 yılında İzmir'de doğdum. Aslen Malatyalı olup tüm hayatımı İzmir ve çevresinde geçirdim. İlkokul yıllarımın ilk 2 yılını Bayraklı Talat paşa İ.Ö.O geri kalan 6 seneyi ise Çiğli Cahide Ahmet Dalyan Oğlu İ.Ö.O tamamladım.
Anadolu Lisesi sınavlarına girerek İzmir Anadolu öğretmen Lisesini kazandım, 2009 yılı Mezunuyum. Pekte çalışmadan girdiğim ÖSS de Ege Üniversitesi Makine Mühendisliğini kazandım. Hayatımda açılan bu yeni kapı sayesinde yeni ve hiç hayalini bile kurmadığım fırsatlar yakalama şansı elde ettim.
Anadolu Lisesi sınavlarına girerek İzmir Anadolu öğretmen Lisesini kazandım, 2009 yılı Mezunuyum. Pekte çalışmadan girdiğim ÖSS de Ege Üniversitesi Makine Mühendisliğini kazandım. Hayatımda açılan bu yeni kapı sayesinde yeni ve hiç hayalini bile kurmadığım fırsatlar yakalama şansı elde ettim.
İlk yurt dışı seyahatimi Hindistan'a "IAESTE" aracılığı ile yaptım.Daha doğrusu 2 aylık bir staj deneyimi de diyebiliriz. Üniversitede bulunduğum sürece benim gibi yaklaşık 30 farklı ülkeden gelen 40 kişi ile çok kültürlü bir ortamda yaşam ve iş deneyimi kazandım.Daha sonra da"ERASMUS" programı ile Avrupa da eğitim şansını yakaladım ve bir çok Avrupa ülkesini de gezdim. Mezun olduktan hemen sonra da Türkiyenin en büyük döküm firmalarının birinde process engineer pozisyonunda çalışmaya başladım ve halen devam etmekteyim.
Blog Yazarlığı
Bundan yıllar yıllar önceydi. Hani oyuncak askerleri oyuncak arabalara doldurup, yenilemez düşmanları yener, kahramanlık hikayeleri yazardık; elimizle uçurduğumuz uçaklar yeryüzünü bombalardı. Gece yatağa girdiğimizde, uykuya dalmadan hemen önce, sınıfta iki sıra önümüzde oturan uzun saçlı kızı, kötülerin elinden kurtarırdık hayalimizde. Mahallede saklambaç oynadığımız günler olurdu. Sokağın en kuytu yerine sinmiş bir şekilde, gözümüz; ebenin bulunduğu yeri izlerken, kalbimiz; kurtlarla çevrilmiş bir ormanda, bir ağacın kovuğunda sessiz ama hazır bir şekilde bekler gibi atardı hızlı hızlı, biz de sokakta bir köşeye sinmiş o çocuk gibi değil, ormanda maceraya atılan bir gezgin gibi hissederdik kendimizi. Sonra yıllar geçmeye başladı, boyumuz uzadı, sesimiz kalınlaştı, sorumluluklarımız arttı ve işte böyle böyle unuttuk hayal kurmayı; o çocukluğumuzda kurduğumuz hayallerin bize ne güzel hisler yaşattığını unuttuk, hayatın ağırlığı ezdi hayallerimizi bir nevi ve bizden çok şeyler götürdü.